Van Hue naar Hoi An

Vrijdag 13 mei

Om half zeven opgestaan, hotelontbijt is weer zeer uitgebreid. Om half acht, na flink ingesmeerd te zijn met zonnebrandmiddel waar vandaag het stof aan vast kan kleven….en een voorraadje water voor onderweg in de rugzak, staan we bij de fietsenverhuurder om de hoek. Het is al flink heet. Ook hier te kleine fietsen, echter voor minder dan 1 euro huren we 2 fietsen en maken we onze eigen excursie.

We volgen de route van Vietnam Journey de stad uit naar de tombes van de keizers uit de 19e eeuw. Eerst komen we bij de “tijgerarena”, waar de keizer gevechten tussen olifanten en tijgers liet houden, anders dan in de Romeinse tijd waren deze schouwspelen alleen voor de keizer zelf en zijn gevolg bestemd. Langs het pad ook diverse graven, in verschillende stadia van (geen) onderhoud. Onderweg zien we het fabriceren van wierookstokjes, met kaneel en sandelhout. Na wat zoeken (en wat is het weer heet!) komen we aan bij de tombe van Tu Duc. Er staan weer veel kraampjes en aangezien er weinig toeristen zijn worden we van alle kanten belaagd om iets te komen eten, drinken of kopen. We stoppen bij het laatste van de rij, de eigenaresse wijst ons waar we onze fietsen onder haar toeziend oog kunnen parkeren. We krijgen een kartonnen kaartje met een nummer erop, ditzelfde nummer zet ze met krijt op onze zadels! Kosten oppas: 2000 Dong (= 6 eurocent) voor 2 fietsen.

Keizer Tu Duc leefde van 1848-1883, hij liet door drieduizend arbeiders 3 jaar bouwen aan dit uitgebreide complex. Helaas is er veel door de tand des tijds aangetast. De gebruikte materialen, veelal keramisch en cementachtig, blijken slecht bestand tegen hitte en vocht. Er is dus nog veel restauratiewerk te verrichten. Gelukkig zijn er wel panelen met uitleg, ook in Engels en Frans. Na ruim anderhalf uur strijken we weer buiten de poort neer en drinken een blikje gekoelde cola, er arriveert een kip achterop een brommer, op de weegschaal en ja, de kip wordt gekocht en later waarschijnlijk geslacht en in het restaurantje tijdens het “diner” gegeten. (Als dier ben je in Vietnam nuttig of lekker, verder niet zeuren!). Kip is wel een luxe artikel, dat door de Vietnamees zelf hoogst zelden wordt gegeten. Onze fietsen zijn goed bewaakt, ze staan er nog. We leveren het kaartje weer in en het krijt wordt van onze zadels geveegd. We fietsen verder in de hitte, passeren meerdere tombes, sommige wordt druk aan gerenoveerd. De weg, het pad klimmen en dalen, een beetje lastig fietsen zonder versnellingen op te kleine fietsen. Bovendien is het op sommige stukken erg stoffig, o.a. door veel vrachtwagentjes, slechte weg, droogte. Ook komen we langs een plek waar de rijst gewoon op het asfalt te drogen is gelegd, auto’s en brommers rijden er overheen. Wat als er een tropische bui los barst? Terug in Hue, na ca. 17 km, strijken we neer in een straatrestaurantje, op een te klein krukje….we wijzen aan wat we willen eten: nergens is namelijk een menukaart, ieder straatrestaurantje heeft meestal maar 1 gerecht: een flink bord rijst, wat groente, een kippenpoot…het is weer lekker. We rekenen af… de eigenaresse spreekt geen enkel woord anders dan Vietnamees, schrijven kan ze misschien ook wel niet, ze laat bankbiljetten zien ter waarde van het bedrag dat wij moeten betalen: ook weer gelukt dus. Verder op de fiets naar de oude citadel, waar de keizers nog tot 1945 hun residentie hadden. Ook hier weer de fietsen onder toezicht gestald volgens dezelfde methode. De citadel is in de laatste oorlogen (1947 en 1968) zwaar beschadigd door bombardementen, veel van de gebouwen zijn gewoon verdwenen. De rest is ook weer zwaar aangetast door vocht en hitte, op sommige plekken is en wordt wel gerestaureerd.
Na terugkomst van onze tocht gaan we voor een Vietnamese massage: alle spieren zijn weer soepel!!!

’s Avonds eten we in een Banh Beo-restaurantje waar niemand van het personeel( = 4 familieleden) Engels spreekt. We krijgen een boekwerkje in het Engels met korte uitleg en plaatjes van de gerechten: we wijzen aan wat we willen, binnen 5 minuten wordt er een enorme bamboeschaal op tafel gezet met een hele serie fraaie snackjes/hapjes, 6 verschillende, heel specifiek voor Hue. Bouwseltjes van gestoomd rijstmeel, rijstvelletjes, met geschaafde gedroogde garnaaltjes en knisperige stukjes varkenshuid, hapjes in bananenblad met strikje. Mevrouw de bazin laat zien welk hapje bij welk dipje hoort en met welk gereedschap we dit naar binnen werken: soms een theelepel, soms een vorkje, soms een stokje. Ngom!!!! Heerlijk!!!! De bazin lacht vriendelijk. Ze schrijft op een servetje de prijs die we moeten afrekenen, we worden uitgezwaaid door de hele familie.

Op straat slaan we ieder aanbod om ons in een cyclo/riksja of op brommer te laten vervoeren af: we lopen terug naar het hotel.

Zaterdag 14 mei

Reina gaat om 06.30 al een rondje wandelen, en zien hoe Hue ontwaakt….. de stad draait alweer op volle toeren. Wat sportievelingen, winkeltjes gaan open en de noedelsoep is al klaargemaakt voor het straatontbijtje, scholen beginnen om 07.00 uur en iedereen is al naar de markt aan het gaan of er van op de terugweg. Brommers volgeladen met…. Na een verrukkelijk ontbijtbuffet gaan we vanmorgen nog even de grote markt van Hue bekijken: je zou willen dat je 4 paar ogen had! Veel groente, veel fruit, veel……..We drinken nog een kopje koffie, blijkbaar op de plek van de chauffeurs van de diverse busjes naar de buitengewesten. We worden een beetje lelijk aangekeken en de camera’s moeten weg. Logisch, want die zouden bewijsmateriaal kunnen leveren voor zware overbelasting. Na de markt in het hotel maar weer even onder de douche, dan uitchecken.

We zitten nauwelijks in de lobby of we worden geroepen, de chauffeur is er al, dus we kunnen meteen instappen. Deze keer een “gewone” 4 persoons Toyota, rijdt ook prima en de chauffeur spreekt een beetje Engels. We vertellen hem dat we eerder deze week al over de Hai Van pas gekomen zijn en dat we nu door de tunnel (gebouwd tussen 2000 en 2005 en ruim 6,2 km lang) willen. Ook hij rijdt soepel en voorzichtig. Onderweg stopt ie een keertje om foto’s te laten maken en zet ons af bij het Cham museum (zandstenen sculpturen uit de 7e tot 15 e eeuw) in Da Nang. Over een uurtje zal hij ons weer oppikken. Wij hebben het echter al na een kwartiertje gezien, weinig interessant voor ons. We zien de chauffeur net weer aankomen dus dat komt goed uit. We vragen hem ons ergens te brengen waar we iets kunnen eten, hij weet wel een restaurantje met “local food”, we eten daar heerlijke Mi Quang. Eentje met kip en eentje met vis, we komen erachter welke die met vis is door vragend naar het aquarium te wijzen, ook dat werkt!

We gaan verder naar de Marmerbergen, eerst “moeten” we weer door een shop, met heel veel marmeren beelden, we voelen wel wat voor een koppeltje Discusvissen, maar ze passen (gelukkig) niet in de bagage. Inclusief verschepen komt het op slechts 2000 USD……Een van de meisjes van de shop brengt ons naar de lift, moeten we kaartjes kopen voor èn de grot èn de lift, dubbelop dus. We zijn wel snel boven, met uitzicht over het hele dorp vol marmershops. We doorlopen een aantal grotten, waarvan vooral de laatste mooie beelden te zien geeft, van de gids bij een ander groepje bezoekers begrijpen we dat de grote lichtgaten bovenin de grot door Amerikaanse bommen veel groter zijn geworden. We gaan via de trappen weer naar beneden en het meisje staat ons daar netjes op te wachten, brengt ons weer terug naar de winkel en we moeten nog een keer kijken, we kopen niets.

Daarna zijn we vrij snel in Hoi An, kleine plaats gelegen aan de oostkust, waar we onze intrek nemen in het Ancient House Resort, door 1 familie gerund. De kamers liggen verspreid in appartementgebouwtjes, in een prachtige tuin, met een zwembad. Achterin de tuin het oorspronkelijke huis van de familie, waar nu nog altijd rijstnoedels worden gemaakt voor de restaurants in Hoi An. Dit alles door 5 personen, handmatig, dagelijks van drie uur ’s nachts tot één uur ‘s middags, 200 kg per dag, 7 dagen in de week.

Witte meubelen, hemelbed met klamboe in onze kamer: lijkt wel een bruidssuite. Later op de fiets (gratis bij het resort) nog even de stad in om wat te eten. Sommige straten zeer slecht wegdek, knus stadje, gespaard gebleven tijdens de Vietnam oorlog, doordat de schepen niet aan wal konden komen (door verzanding van de haven) strategisch niet interessant meer. Veel minder verkeer dan de steden die we tot nu toe hebben bezocht, echter ook brommertjes…….en veel fietsen, waarvan niet één met licht.

Zondag 15 mei

Om 05.00 uur al wakker door kraaiende hanen en veel fluitende vogels. Al vroeg trekken we wat baantjes in het zwembad, kijken bij het maken van de rijstnoedels, na het ontbijt brengen we de was naar de wasserette naast het hotel, om 17.00 uur kunnen we het gestreken en wel weer komen ophalen.

Om half negen vertrekken we voor een fietstocht, komen eerst langs een lampionnenmaker, één van de bekendste handwerkproducten van Hoi An, dat ’s avonds op heel veel plaatsen verlicht wordt door deze lampionnen, bijzonder sfeervol!! Vervolgens rijden we langs een rijstcracker productiebedrijfje: de baas wacht ons op, we kijken wat rond en maken een praatje met hem.

De rit voert ons langs rijstvelden, een oorlogsbegraafplaats, een begrafenisstoet, binnenpaden, groentetuinen, zelfs een heel groentedorp, keurig onderhouden en bewerkt, ijsblokjeszagerij, garnalenkwekerijen, oogsten van rijst, drogen van rijst bij ieder huis, op de weg, of op het schoolplein (wat vandaag kan, alleen zondag zijn de scholen gesloten), we zien zelfs een combine en een tractor!!

Fietsen is echt super, ook al is je fiets te klein en de temperatuur eigenlijk te hoog. Veel water drinken dus en af en toe een koffiepauze: je vraagt black hot coffee, de serveerster lacht vriendelijk en komt vervolgens met een glas koude zwarte koffie, met daarin ook nog een klont ijs. Gelukkig ook nog een glas ijskoud water, om de vieze smaak weg te spoelen. Een buurtbewoner komt even gezellig bij ons zitten, we hebben een gesprek in het Vietnamees, Engels en met handen en voeten. Hij weet ons duidelijk te maken dat de prijzen voor de toeristen altijd hoger gemaakt worden dan voor de lokale bevolking, vind dit niet eerlijk en is bang dat de toeristen dan wegblijven. Als we afrekenen maakt hij volgens ons aan de serveerster duidelijk dat we zijn afgezet, maar 35 eurocent voor koffie, waar vindt je dat?

Na terugkomst bij het hotel houden we maar eens even rust bij het zwembad en lezen een boek. Tropische temperaturen, schaduw is erg fijn. Eind van de middag bespreken we Vietnamese kookles voor morgenochtend en drinken een biertje aan de haven. Het eten bestaat vanavond uit Cao Lau: gezeten op plastic stoeltjes met je oren bijna tussen je knieën, omgeven door kleurige schaaltjes vissaus, piepkleine limoentjes, een soort noedels die we nog niet eerder hebben gehad, stukjes vlees en garnalen, met allerlei lekkers erop en eronder. Smullen voor 30.000 Dong (=1 euro met z’n tweeën.) Het wisselgeld bij het afrekenen moet van 3 eetstalletjes verder komen……We fietsen, na weer een dag vol indrukken, door sfeervol Hoi An terug naar het hotel.