Naar Saigon, Vietcong verhalen....

Zaterdag 21 mei

Om 05.00 uur worden we vanzelf wakker, uitchecken levert nog probleem op…er ontbreken een koffielepeltje EN een schoenlepel, of we wel even willen tekenen dat wij die niet zoek gemaakt hebben….Er is overigens weer netjes een take away ontbijtje, met een warm gebakken eitje. De chauffeur is ook weer ruim op tijd, hij struikelt een beetje over de naam Cornelis.

In 35 minuten zijn we op het hypermoderne vliegveld, maar wel heel erg stil. Onze vlucht is de enige vertrekkende vanochtend. Ingecheckt en te voet over het platform om aan boord te gaan, toestel is hooguit halfvol, 40 personen. Na een rustige vlucht van amper 40 minuten staan we op de grote internationale luchthaven van Saigon. Met een bus naar de bagagehal, al snel onze koffers weer, en zoals we gewend zijn: buiten een bordje met onze naam, de minibus staat klaar.

De chauffeur brengt ons door het zeer drukke verkeer naar de Ben Dinh tunnels bij Cu Chi. De rondleiding begint met een vlekkerige zwart-wit video, de in slecht verstaanbaar Engels gesproken tekst heeft het vooral over “heroes”, die Amerikanen gedood hebben, veel meer valt er niet van te verstaan. We krijgen een lokale gids mee, die in wel goed Engels uitleg geeft. We zien de overblijfselen van bomkraters, veroorzaakt door de bombardementen met de zware B-52 bommenwerpers. Hoewel ze ruim 40 jaar geleden ontstaan zijn en dus al jarenlang met grond en bladeren vollopen zijn ze nog goed herkenbaar.

Verder is er een soort tentoonstellinkje van diverse “booby-traps” zoals de Vietcong gebruikte om de Amerikanen van zich af te houden. Een soort olifantenval, een kuil, met vertikaal staande bamboe spiezen, de punten in vergif gedoopt, de kuil toegedekt met een bamboe gecamoufleerd valluik. Verder diverse soorten vallen met ijzeren pinnen met weerhaken, gemaakt van restanten van niet ontplofte Amerikaanse bommen. We zien een ondergrondse keuken, waarbij de rookafvoer een eind verderop en gecamoufleerd plaatsvindt, bovendien werd er alleen in de nanacht en vroege ochtend gekookt, zodat de al nauwelijks zichtbare rook gemakkelijk voor nevelslierten kon worden aangezien.

De gangen werden in zig-zag vorm gegraven zodat zelfs als er een Amerikaan binnen kwam, hij nog niet kon schieten, omdat er geen langs schootsveld was. Overigens kwamen de meeste Amerikanen helemaal niet binnen, gewoon al omdat ze te groot waren, de gangen en toegangsputten waren zo nauw dat alleen de frêle Vietnamezen erin pasten. Reina krijgt de mogelijkheid zo’n originele toegangsput in te gaan, maar blijft natuurlijk halverwege steken. Later komen we wel in de gangen op het eerste en tweede niveau, zo’n 3-6 meter ondergronds, maar deze gangen zijn net iets groter gemaakt, zodat ook de westerse toeristen erin kunnen……al blijft het behelpen, het is nog steeds erg nauw en het laatste stuk kunnen we alleen op onze knieën afleggen. En dan hebben wij nog het voordeel van kunstlicht, tijdens de oorlog moest men zich behelpen met kaarsen en kerosine-lampen, hetgeen ten koste ging van de weinige zuurstof die in de toch al aanwezige gangen beschikbaar was.

De schietbaan komt ons wat misplaatst voor, die laten we dus links liggen, anderen vermaken zich wel met het verknallen van scherpe munitie, de kruitdamp walmt er rond en het knalt oorverdovend. Tijdens de rondleiding krijgen we nog weer een glaasje rijstwijn te proeven en aan het eind van de rondleiding is er een stuk gekookte maniokwortel en een kopje thee, veel meer was er in oorlogstijd niet te eten. Al met al een leerzame en indrukwekkende ochtend, als je door de Vietnamese propaganda heen kijkt.

De chauffeur brengt ons in de heerlijk koele air-conditioned bus terug naar Saigon en naar ons hotel: Lan Lan 1 hotel. Ook weer goed verzorgd. We gaan lopend de stad in, 8 miljoen inwoners en 2.5 miljoen brommertjes, lekker druk dus!! Bijna geen fietsen, ook wat minder voetgangers, 2 redenen: de hitte en een zeker snobisme, men gelooft dat fietsen of lopen iets is voor arme mensen, terwijl rondrijden op de brommer chic is. Brede trottoirs, geen tegel ligt recht, van die breedte blijft weinig over als je daar weer van alles op uit gaat stallen.

zondag 22 mei

Om 07.30 ontbijt, daarna met de plaatselijke bus, lijn 1, naar de Chinese wijk, Cholon. Ook daar weer een enorme markt, niks voor toeristen, alleen maar locals: je wordt aangestaard en ze zien dat wij zien dat zij naar ons kijken , de stank valt mee vandaag, al is het opnieuw erg heet: 35 gr. Het gebouw oogt als een Chinese pagode, met veel daken en draken. Afdelingen vol dingen waar we alleen maar naar kunnen raden wat het zou moeten zijn en vragen is onmogelijk. De markt is ouder dan oud. Kijken, kijken en blijven verbazen, even met je ogen knipperen en je hebt weer wat gemist. Eigenlijk krijg je er genoeg van, maar tegelijkertijd ook weer niet.

Tegen het eind van de ochtend de bus ergens weer opgepikt, enkele reis 4000VND p.p.= 0.15 eurocent, niks strippenkaart of OV-chip: de conducteur loopt rond in de bus. Lunch met koffie en een broodje, daarna langs de haven, o.a. draagvleugelboten en een lokale ferry. De boekhandel die we zoeken om nog een gedetailleerde kaart van de Mekong-delta te kunnen kopen blijkt niet meer te bestaan, ook daar een enorme bouwput, zoals op veel plaatsen in deze stad. Langs het mooi gebouw van de opera en het stadhuis. Vandaag zijn er ook verkiezingen: we hebben in 1 stemlokaal even mogen kijken.

Tegen 17.00 ontmoeten we de mevrouw van Tulip tours (de lokale vertegenwoordigers van : http://www.vietnamjourney.nl) in het hotel, zij komt de routebeschrijving van onze monsterfietstocht brengen: Morgenochtend om half acht rijdt de bus weer voor, incl. fietsen en een “mechanic”, die de fietsen bij het vertrekpunt, een uur buiten de stad, goed zal afstellen. Het zullen goede, Nederlandse fietsen met versnellingen en fietstassen zijn, we zijn benieuwd! We gaan dus de komende vier dagen onderduiken in de Mekong-delta, voor een tocht van 200 kilometer.