De eerste dagen

Vertrek, zondag 4 maart

Om 06.45 opgestaan, Lennart brengt ons naar Schiphol. Afscheid nemen is nog best lastig: Lennart vertrekt immers op 19 maart voor 3 maanden naar Somalië. Inchecken gaat vlot, internet check-in had ook al voor de aansluitende vlucht met SilkAir gekund, maar is geen probleem. Om 10 uur kunnen we instappen, gaat snel, vliegtuig (Boeing 777)amper half vol. Tegen kwart voor elf start van baan 09, meteen de lage bewolking in. Prima verzorging aan boord. Regelmatig water of jus d’orange.

Maandag 5 maart

Aankomst in Singapore even na half zes locale tijd. Met de onbemande people-mover naar terminal 2 voor de aansluiting naar Medan. Changi airport ziet er erg netjes en verzorgd uit, het is hier zo vroeg in de ochtend vrij stil. De SilkAir Airbus A320 is wel helemaal vol en brengt ons in iets meer dan een uur naar Medan. Onder aan de trap in de bus, klein eindje rijden naar de internationale aankomsthal. Meteen in de rij voor het loket “Visa on Arrival”,eerst betalen, € 20 p/p, bij het volgende loket wordt het visum in het paspoort geplakt. Langs de immigration officer ook zo gebeurd.. Meteen daarachter worden we al aangesproken door Sam, onze gids/chauffeur. De kruier heeft ook onze koffers al, er zijn zo weinig Nederlanders dat ie meteen de goede had, nog voor wij er bij waren.
Langs de douane, interesseert zich niet voor de koffers, wil alleen de bewijsstickers hebben dat het die van ons zijn. Eerste Rupiahs uit de PIN automaat gehaald. Met het minibusje de stad in. Meteen buiten de luchthaven knallen er meteen naast ons twee brommers tegen elkaar, flinke schuiver, maar lijkt goed af te lopen. Behoorlijk druk, Sam neemt ons eerst mee op een korte sight-seeing door de stad, dan drinken we koffie bij TIP-TOP, een restaurant in een oud koloniaal gebouw. Door naar het Garuda Plaza Hotel, we worden al verwacht. Om half tien (half vier Nederland) vallen we op bed om een eerste dutje te doen. Daarna te voet de stad in, warm en vrij zonnig. Erg rommelige indruk, wegdek slecht, trottoirs nog slechter. Gebouwen afwisselend modern en koloniaal. Bij een stalletje een lokale SIM-kaart gekocht. Installatie lukt niet meteen, de instructies, in het Indonesisch zijn voor ons onbegrijpelijk. In het hoofdpostkantoor treffen we behulpzame beambten, die ook nog een beetje Engels begrijpen, met handen en voeten komt het in orde. Nu kunnen we thuis per SMS laten weten dat we goed aangekomen zijn. We lopen verder de stad in op zoek naar het oude hoofdkantoor van de Deli maatschappij, waar eind jaren 40 de Nederlandse militairen gelegerd waren. Diverse keren vragen levert niets op, niemand verstaat Engels of Nederlands op straat. Uiteindelijk belanden we bij wat vroeger een ziekenhuis geweest is, voor een klein deel nog in gebruik. Verder erg vervallen en verwaarloosd. We mogen binnen kijken, er wordt zelfs per mobiel contact gelegd met Eddie (?), hij spreekt Nederlands en blijkt betrokken bij een actie om het ziekenhuis als historisch Nederlands koloniaal gebouw te behouden. Het wordt echter niet duidelijk of hier nu ook die legering was…..Teruglopend drinken we ijskoffie met vanille-ijs. Dan lopen we nog door naar de Grote Moskee, Reina moet een hoofddoek om. Op de straat bij het hotel laten we de net gekochte SIM-kaart opwaarderen en we drinken in de hal van het hotel een fruitcocktail. Bier is er daar niet te krijgen. We PINnen maximaal, want Sam heeft vertel d dat we de komende dagen geen PIN automaten zullen tegenkomen. Voor een warme maaltijd steken we de straat over, waar net een straatrestaurantje is opgebouwd. Nasi Goreng is heerlijk, hier wordt voor ons speciaal Bintang bier gehaald door een van de jongens van het personeel. We liggen vroeg in bed.

Dinsdag 6 maart

Als we om half acht beneden komen loopt Sam al in de hal, we ontbijten met z’n drieën. Na uitchecken rijden we in drie uur naar Bukit Lawang. Onderweg eerst nog druk stadsverkeer, geleidelijk minder auto’s, brommers en Becaks (de Indonesische versie van de TUKTUK, een brommer of fiets met zijspan en daarboven een dakje tegen zon of regen) blijven verder het beeld bepalen. We stoppen onderweg om even te kijken bij een palmolieplantage: net zo iets als een kokosnootplantage maar dan met palmolievruchten: worden gebruikt voor cosmetica en vervaardigen van bio-diesel. 1 tros weegt 50 kg en brengt 5 eurocent op voor de plantageeigenaar, trossen gaan per auto naar de even verderop gelegen fabriek waar de trossen tot olie verwerkt worden. We kijken ook daar naar de verwerking. De arbeiders verdienen 2 miljoen Rupia ( 160 euro per maand), daarnaast krijgen ze huisvesting, energie en 30 kilo rijst per maand. Een onderwijzer verdient maar de helft, net als vele anderen.
Bij aankomst op het parkeerterrein van het hotel in Bukit Lawang zijn er wel 5 jongens/mannen die onze twee koffers willen dragen, er zijn weinig andere gasten dus ze verdienen weinig zo te zien. Leuk huisje bij de ECO-lodge, met koude buitendouche. Na de lunch lopen we een stukje het pad af, tot aan het kindertehuis. Op de terugweg begint het te regenen en te onweren, in eerste instantie worden we nauwelijks nat, als we terug zijn in het huisje barst het echt los en zitten we droog op onze veranda naar de regen te kijken die met bakken naar beneden komt. De temperatuur komt op een wat aangenamer niveau. We vechten tegen de slaap, maar wakker zullen we blijven! Na ruim 2 uur is het droog: de rivier is sterk gestegen, modder en bijzonder veel stroming.
We dineren in het restaurant van de lodges: heerlijke noodlessoep en fantastisch bereide vis. De locale gids die morgen met ons de jungletrekking naar de apen zal doen komt al even kennismaken en afspraken maken. Om 20.00 uur vallen we echt om van de slaap.


Woensdag 7 maart


Wederom redelijk slecht geslapen; toch nog last van jet-lag. Na ontbijt om 07.45 vertrek de jungle in.
Het pad is goed te doen, ook voor Reina met haar klapvoet, eerst een stuk door het dorpje, dan met een “blikken”kano aan een touw de rivier oversteken. Vervolgens richting de voederplaats van de Orang-oetans en de Makaken. Er zijn maar 2 moeder-apen met kind en enkele kleine Makaken: ze krijgen apenmelk en banaantjes. Ze komen af en toe erg dichtbij: 5 meter afstand. We zijn er met 15 personen en een aantal gidsen, en natuurlijk de voederpersonen die de boel goed in de gaten houden. We vervolgen onze trektocht met gids over de binnenpaden van de jungle op zoek naar meer apen en andere bewoners van het oerwoud. We zien apennesten in bomen, al of niet met apen. Iedere Orang-oetans maakt meerdere keren per dag een nieuw nest, gebruiken ook nooit een leeg nest van een andere aap. Vader aap is er niet, tot het jonge dier na 5-7 jaar bij moeder weggaat. De meisjesapen blijven 7 jaar bij ma, de jongens 5 jaar.
De gids doet zijn uiterste best nog apen te lokken met bananen en geluiden maken echter zonder resultaat. Vogels horen we, zien echter weinig. Gibbons laten zich in de verte horen.
De jungle is erg dichtbegroeid en nog bijzonder vochtig van gisteren, de paden zijn hier en daar “slippery”. We nemen niet de meest gemakkelijke paden, klimmen en klauteren, watertjes oversteken en natte voeten/schoenen halen. Bij een van de watervallen houden we een pauze en eten banaantjes en ieder een halve ananas: heerlijk verfrissend. Kees wordt nog aangevallen door diverse bloedzuigers: 1 aanval was geslaagd in het onderbeen: de gids doet er een beetje natte tabak op en alles zal goed komen. Vervolgens lopen we langs de rivier richting de plaats waar ons vervoer terug ligt te wachten: raften over de rivier met aan elkaar vastgemaakte autobinnenbanden: wij hoeven alleen maar relaxt te gaan zitten/liggen: de gids en “een uit de jungle verschenen figuur”doen het stuurwerk met lange bamboe stokken. Super!
We komen echt drijfnat weer aan bij de lodges, nemen een koude douche en droge kleren en je bent weer een ervaring rijker.
Na een korte rustpauze trekken we er toch maar weer opuit, een wandelroute richting dorp, echter van korte duur: we gaan schuilen vanwege een tropische bui in een soort buitencafeetje: de koffie is goed en we zitten droog. We bellen naar opa Blom die vandaag 87 wordt. Een Zwitserse dame komt ons vergezellen: ze is blij een toerist te zien: is gisteren in Azië aangekomen, alleen , en voor het eerst aan het reizen in Azië , heeft zich misschien niet goed voorbereid , nogal onzeker en is blij iemand te spreken. Ze vraagt zelfs of het nog dichtgesealde flesje water wel van goede kwaliteit zal zijn……
Na een uurtje is het droog en vervolgen we onze weg: overal nog enorme plassen water.

Langs de rivier nemen we een biertje: bij de eerste slok barst de volgende tropische bui los: na 3 uur zitten we daar nog: te wachten tot het droog wordt, om 18.30 nog steeds stortregens en over een kwartier zal het donker worden en droog worden:????? We besluiten ons dan maar lekker nat te laten regenen, en in ieder geval voor donker weer thuis te zijn, alwaar we in het lege restaurant van de lodges weer van harte welkom worden geheten.
Na, in natte kleding, warme milo gedronken te hebben en heerlijke bihoen met kip en ei gaan we ons weer verkleden en zorgen dat alles weer droog wordt. Vandaag 2 paar zeiknatte schoenen: we hebben ieder 3 paar mee: de volgende dagen dus leuk als alles weer droog zal zijn.
We willen nog deze berichten versturen: echter het internet werkt vandaag niet wegens de vele regen!!!


Donderdag 8 maart


Voor het eerst heerlijk de hele nacht geslapen. Vandaag gaan we ons met Sam en zijn busje naar het 200 km zuidoostwaarts gelegen Tobameer verplaatsen. We moeten de laatste pont naar het eiland Samosir in het Tobameer halen, die om 17.30 gaat, daarom vertrekken we al om 07.30 uur. De weg is vaak slecht, in de steden is het verkeer erg druk. Veel kinderen onderweg naar school, allemaal in uniform, de Moslima’s met hoofddoekjes, de Christelijke meisjes zonder. In elke sloot is iemand zich wel aan het wassen of de was aan het doen. We zien de nodige teelt van maïs, rijst, palmolie en rubber. Er is heel weinig veeteelt. Sommige stukken weg zijn echt heel slecht: Sam vertelt dat door de enorme corruptie er zelden of nooit iets aan de wegen wordt gedaan. Onderweg nog geld pinnen, daar zijn op het eiland geen mogelijkheden voor. Bij de pinautomaat wordt je “bewaakt/beveiligd” door een gewapende politieagent. Dat is ook wel nodig als je met 1.5 miljoen Rupiahs naar buiten komt…….. In de woonplaats van Sam wordt nog wat geld door hem afgegeven bij familie: zijn vrouw moet namelijk naar de dokter, en heeft dus kennelijk geen geld in huis. Onderweg een uitgebreide lunch: een tiental schaaltjes met allerlei heerlijkheden komt op tafel: we kunnen maar kiezen. Vervolgens langzaam rijden wegens een 3 daags feest langs de weg ter gelegenheid van een Batak-begrafenis. We zijn pas tegen 4 uur bij de pont, kunnen mee met die van half vijf, de pont meert 40 minuten later aan bij het hotel Tabo Cottages. We krijgen een prachtige kamer toegewezen in een Batak bungalow, met uitzicht op tuin en meer. Het is bijzonder rustig, misschien nog 3 of 4 toeristen….. Geen tropische buien vandaag, alle schoenen en kleding dus weer droog. Morgen huren we een brommer voor een rondrit over het eiland. We hebben nu min of meer internetverbinding dus kan dit eerste deel online.