Over de evenaar

Vrijdag 9 maart

Om 8 uur ontbijtbuffet, daarna steken we de straat over om onze Honda brommer/scooter op te halen. Passende helmen worden bijgeleverd, na even wennen gaat het rijden nog net als 29 jaar geleden (zelfs op de dag af de laatste keer dat Kees brommer heeft gereden). Er moet goed op de weg gelet worden, af en toe lelijke putten of richels, maar het rijdt goed. We zien een bord wat ons brengt bij een soort van ziekenhuisje: we mogen even kijken, niet te hopen dat we hulp nodig hebben……. Een tandartsstoel is het enige wat nog een beetje lijkt, een flinke cilinder met zuurstof, of er daadwerkelijk iets in zit??? Er is buiten een kleine rij van wachtenden op zorg. Vervolgens houden we halt bij een klein Batak openluchtmuseum, waar ook traditionele dansen zullen worden opgevoerd. Aan het eind van de dansen worden de toeristen uitgenodigd mee te doen, wij voelen ons niet geroepen….
De koffie, de lokale vorm, met veel drab, vrij sterk en pikzwart. We tuffen verder, zien regelmatig grote Batak graftombes, netjes verzorgd. Na een kleine 40km verlaten we via een brug het eiland en een klein eindje verder bereiken we de warmwaterbronnen. Dat ze daar zijn valt goed te ruiken, het stinkt naar zwavel, maar verder stelt het weinig voor. Het meeste is ingestort, het pad is grotendeels onbegaanbaar, sterk verwaarloosd allemaal. We klimmen naar het bovenste restaurantje voor de lunch. Eerst een menukaart in het Indonesisch voor onze neus, met ons woordengidsje komen we er wel uit, maar als de baas ontdekt dat we de verkeerde kaart hebben grist hij hem weg en komt met een iets uitgebreidere kaart in het Engels, meest opvallend zijn de prijzen, die liggen ineens een stukje hoger. De pannenkoek met banaan en de nasi goreng smaken best. De terugreis verloopt prima, vlakbij TUKTUK stoppen we nog weer bij een Batak openluchtmuseum, waar we nog een Batakwoning in originele stijl bezoeken, een lokale gids vertelt uitgebreid en enthousiast over de geschiedenis van zo’n dorp en de vorm van kannibalisme die hier tot 150 jaar geleden nog bestond. Een misdadiger uit een andere stam werd uitgebreid gefolterd, zijn ogen uitgelepeld en daarna werd zijn hoofd afgehakt. Lever, hart en ogen werden daarna genuttigd door de dappere stamgenoten die het schouwspel hadden aanschouwd. Via een hele rij souvenirwinkels vinden we de Honda terug, die we daarna veilig afleveren, na een zonnige en warme dag, waarbij de rijwind voor prima verkoeling zorgde: 100 km afgelegd vandaag. We luieren nog wat aan het Tobameer ,eten doen we weer in het restaurant van het hotel. We spreken af dat we morgen vroeg kunnen ontbijten, om daarna de boot van 8 uur te nemen, zoals afgesproken met Sam.

Zaterdag 10 maart

Om 07. 50 staan we klaar “onder de boom” ten teken dat we opgehaald willen worden door de boot richting het vaste land. Het lukt, we worden gezien en opgepikt om 08.00 uur. Na 3 kwartier zijn we aan de overkant en daar staat Sam ons al op te wachten. Het is erg druk, er is namelijk markt: een complete chaos aan mensen, auto’s, brommers en handelswaar. Onze auto staat een stukje verder het dorp in, om 09.00 uur rijden we. We gaan in 2 dagen rijden naar Bukittinggi, met een overnachting in Sipirok. Er is maar 1 weg: de weg: Trans Sumatra Highway: dan denk je toch…..dat zal wat zijn. Nou het is ook wel wat als je gemiddeld aan niet meer dan 30km per uur komt en je moet 150 km rijden vandaag. Een weg vol kuilen en niet verharde stukken, veel daarvan is veroorzaakt door de aardbeving van 2009. Nu 3 jaar verder…..
Onderweg een stop bij ananasplantage, koffieplantage, teelt van slangenhuidvruchten, avocado’s, papaya’s en aubergines. Hier haalt de lokale bevolking zijn inkomsten uit.
We hobbelen verder, er valt veel te zien onderweg, aan mensen, vervoermiddelen, maar ook een stalletje waar je geroosterde hond kunt eten, de Batakbevolking eet bijna alle diersoorten. Wij bedanken.
Na een uur heen en weer schudden in het busje bekijken we een pinda-branderij: pelpinda ’s worden hier geteeld, vervolgens in de zon op straat gedroogd, dan worden ze handmatig uitgezocht op maat: 2 , 3 of 4 pinda’s in een dop en natuurlijk de slechte eruit gooien, om vervolgens gebrand te worden. De pinda’s gaan in een grote metalen schaal boven een hout gestookt vuur: 3 uur lang worden de pinda’s met een schep door een medewerker omgeschept: 1 schaal levert 20.000 Rupiah = € 1.60 op, er kunnen door iedere medewerker 3 schalen per dag gedaan worden, en verdient dus op die manier 60.000 Rupiah per dag. Wij kopen een zak natuurlijk: verser kan niet.

De lunch onderweg is weer heerlijk: kip, vis, aubergines, tofu, soort witte kaas en natuurlijk rijst. Dit is een zogenoemde Padang-lunch, er komen zonder de bestelling af te wachten en stuk of tien schaaltjes op tafel, bij het afrekenen wordt gekeken wat je er van gegeten hebt. Kosten: 62.000 Rupiah (wat wij dus in 20 minuten opeten, daar moet een pindabrander de gehele dag hard voor werken…..). We moeten nog 80 km rijden tot de overnachtingplaats: het zal nog 3 uur gaan duren vertelt Sam: de weg wordt alleen maar slechter. Nog een korte stop bij wierookbomen: een heel apart fenomeen, om dan wat verderop nog de cacaobonen te zien groeien. Sam weet, onder het rijden, wat soms/meestal niet meevalt, veel te vertellen over allerlei dagelijkse wetenswaardigheden.

Om 16.00 arriveren we bij ons hotel in Sipirok, voor het avondeten moeten we al direct kiezen wat we willen eten: er moeten namelijk nog inkopen worden gedaan……ook de tijd van eten moeten we nu zeggen. Zo te zien is het hier erg rustig, om niet te zeggen stil.
We krijgen een Batak-stijl huisje: erg donker en somber, niet goed onderhouden, stopcontacten zwartgeblakerd, zeil (op de grond) kapot, een meedraaiende kraan: doet ons denken aan hotel Droesba in Wit-Rusland waar we ooit eens waren. Ach,die ene nacht zullen we best slapen.

We lopen nog wat rond in de buurt, en om 18.30 gaan we naar het restaurant: we zijn de enigen op dat tijdstip. Volgens de ober zijn er echter wel 10 gasten.
Het eten wordt direct geserveerd ( ze wisten tenslotte welk tijdstip we kwamen en wat we wilden), en na een half uur zijn we klaar met eten en vertrekken. Zo sfeervol was het er niet.
Op de kamer nog wat lezen, en pelpinda’s eten. Vroeg onder de wol, morgen 07.30 vertrek: dan 350 km te rijden over de Highway naar Bukittinggi.

Zondag 11 maart

Om 07.15 vertrekken we al: een lange rit voor de boeg. In de dorpjes is ieder al druk om rijst te drogen te leggen op/ naast de weg. We zien een bijeenkomst voor een begrafenis, terwijl een paar huizen verderop een 2 dagen durend feest aan de gang is wegens een trouwerij.
De weg is af en toe weer bijzonder slecht: Ballast Nedam zou hier goede zaken kunnen doen.
Een stop bij een kruidentuin laat ons de groei zien van: kardemom, sereh, nootmuskaat, vanille, kaneel, witte en zwarte peper, laurier, basilicum, papaya, kemirinoten, witte ananas, kokospalm, kurkuma. We krijgen uitleg van de eigenaar, vertaald door onze gids Sam. Hij stuurt zijn aapje de kokospalm in om voor ons een verse jonge kokosnoot te plukken, de klappermelk is lekker fris. Het kaneelstokje voor de stoofpeertjes groeit als bast van een boom, wordt er als plakjes vanaf geschild en rolt zich bij drogen vanzelf op tot een stokje.
Heel veel haarspeldbochten, intensief werken voor Sam. Op een gegeven moment moeten we van de doorgaande weg af door een Desa (dorp), omdat een overstroming vorige week de brug zwaar heeft beschadigd. Ook in het dorp is flink wat schade aangericht. Dorpsbewoners houden zich hier ook bezig met het winnen van goud uit het rivierzand.
Een hobby voor de zondag van veel Indonesiërs in dit gebied is jagen met honden op wilde zwijnen.
De zwijnen worden na de dood verwerkt tot hondenvoer. Geen varkensvlees voor de Moslim.
Nog even naar kapokbomen gekeken en vervolgens richting de evenaar!! Dat is niet veel meer dan een witte streep op het wegdek en een aardbol erbij. Niet heel erg veel voorstellend: wel bijzonder dat we nu voor het eerst op het zuidelijk halfrond zijn.
Nu nog 2 uur te gaan tot Bukittinggi, waar we 3 nachten zullen blijven. De reistijd valt mee, een uurtje later zijn we bij het Royal Denai Hotel, de kamer ziet er een stuk beter uit dan afgelopen nacht, hoewel het ook hier toch wel vergane glorie is. Sam neemt ons mee naar een lokaal restaurant waar we weer een prima Padang maaltijd eten. Na het eten lezen we even email in de lobby van het hotel, hotelpersoneel regelt een tafeltje en twee stoelen recht onder de router, want verderop in de lobby is het bereik niet sterk genoeg. Daarna nog lopend het stadje in, biertje drinken.

Maandag 12 maart

Vanochtend staat een wandeling door de Sianok kloof (Karbauwengat) op het programma, Reina blijft bij Sam vanwege haar klapvoet, Kees gaat met de gids en nog twee andere Nederlanders op pad, stukje jungle, veel rijstvelden, ook verbouw van lombok en pinda’s. Aan het eind van de wandeling is Reina door Sam afgezet in het dorp Kota Gadang, waar een aantal zilversmederijtjes is gevestigd. Ook zijun hier nog een aantal huizen in traditionele Minankabauw stijl te zien, naast vele nog door de Nederlanders gebouwde huizen van teakhout. Het dorp is verder voor een deel uitgestorven, de huiseigenaren komen alleen in de vakantietijd (Suikerfeest) nog hiernaartoe vanuit bijvoorbeeld Jakarta, waar ze hun werk hebben. In de middag lopen we door het stadje, bezoeken de heuvel waarop het voormalige Fort De Kock was gevestigd (nu een recreatiegebiedje), waar weer eens een felle tropische bui losbarst. Als het weer even droog is bezoeken we nog het tegenover het hotel gelegen ziekenhuis, hetgeen ons doet besluiten toch vooral te proberen gezond te blijven….
In de stromende regen gaan we even na 6 uur op weg naar Panorama, voor uitzicht over het Karbouwengat, we zullen ook vliegende honden zien, die op weg gaan naar de plek waar ze hun voedsel, alleen fruit, kunnen vinden. Door de regen zien we er maar een paar. We zijn dan ook meteen bij het huis van de gids van vanochtend, waar we uitgenodigd zijn om rijsttafel te komen eten. Hij en zijn vrouw hebben dat als neveninkomsten, het koken voor groepen bezoekers. We zitten op een verhoging met een vloerkleed daarop, met de benen onder/naast de lage tafel. We eten met zijn vieren, chauffeur Sam, de gids en wij. Bij het opdienen zien we de vrouw des huizes en beide dochters (16 en 8 ). Er komen 13 verschillende gerechten op tafel, plus een thermosbeker met witte rijst en 4 soorten fruit.. Er is daarvoor 3 uur lang gekookt in het kleine keukentje met 2 pits gasstel en elektrische rijstkoker. Aan gerechten zijn er o.a. rendang, smoor van kip, gebakken paling met lombok (lekker pittig), diverse sajoers (groenten), gedroogde ansjovis, kroepoek van cassave etc. Intussen regent het keihard door, het dak lekt een beetje, dat komt door de makaken die soms op de kunststof golfplaten springen. Het tafelgesprek gaat over de wederzijdse kinderen, de hoge kosten van het onderwijs, hun lage inkomsten, wisselend voor de gids. De oudste dochter gaat in augustus waarschijnlijk naar de universiteit in Jakarta, moet daar dus huisvesting, transport en de studiekosten betalen. Hoe het allemaal moet weet ie nog niet. Terug naar het hotel regent het nog steeds, we maken dankbaar gebruik van de paraplu’s die Sam in de auto had.

Dinsdag 13 maart

Vandaag wat later opgestaan, we hebben immers een vrije dag hier in Bukittinggi. Aan het ontbijt treffen we Sam alweer. Hij krijgt net een SMS van een lokale gids, die vertelt dat vandaag de Rafflesia (de grootste bloem ter wereld) in bloei staat. We maken natuurlijk graag gebruik van de mogelijkheid deze te zien. Te voet, onder begeleiding van de gids bereiken we na 3 kwartier omhoog en omlaag glibberen door een dicht begroeide jungle de prachtige oranje Rafflesia. Hij is nog niet helemaal open maar meet toch al een doorsnede van 40-50 cm, een volledig geopende bloem kan wel tot 1 meter in doorsnee worden. De bloem bloeit maar 1x in zijn leven, van zaad tot bloem duurt 18 maanden, en bloeit dan 7 dagen. In de directe omgeving zijn nog 3 knoppen van bloemen in diverse stadia te zien: de eerste knop zal pas over een half jaar bloeien. Bijzonder dat we op het goede moment in de buurt zijn om dit te kunnen zien. Na een glibberpartij terug worden we nog getrakteerd op een kopje Copi Luwak: De rijpste koffiebessen worden door de civetkat, een hier in het wild levend zoogdier, gegeten. De kat verteert het vruchtvlees en in de poep zijn de intussen gefermenteerde koffiebonen in hun geheel terug te vinden. De poep wordt verzameld door de lokale bevolking, waarna de poep van de bonen gewassen wordt, de bonen 6 dagen gedroogd worden in de zon en daarna 4 uur worden gebrand. Het resultaat is een milde, beslist niet bittere koffie. Na de middag lopen we wat door het stadje, over de grote markt, kopen schoenveters, een verhaal apart. Zittend op een terrasje direct langs de straat worden we wel drie keer door verschillende groepjes middelbare scholieren benaderd voor een “interview”, met video-opname (met de mobiele telefoon). Ze hebben blijkbaar een opdracht van school meegekregen, de vragen zijn nogal simpel, de antwoorden dus ook. Vanmiddag gelukkig slechts één tropische bui van 3 kwartier. Na een bordje Mie goreng in een tentje aan de straat weer terug in het hotel. Morgen de verplaatsing per vliegtuig naar Java.